من خدایی دارم، که در این نزدیکی ست
نه در آن بالاها!
مهربان، خوب، قشنگ.
چهره اش نورانی ست.
گاه گاهی سخنی می گوید،
با دل کوچک من،
ساده تر از سخن ساده من.
او مرا می فهمد.
او مرا می خواند.
او مرا می خواهد.
او همه درد مرا می داند.
یاد او ذکر من است، در غم و در شادی.
چون به غم می نگرم،
آن زمان رقص کنان می خندم،
که خدا یار من است،
که خدا در همه جا یاد من است.
او خدایی ست که همواره مرا می‌خواهد.
او مرا می خواند.
او همه درد مرا می داند...
